Je hebt van die films waarin alles klopt. Je laat je meevoeren door het verhaal en aan het eind past alles naadloos in elkaar en ontvang je een prachtige boodschap die je een fijn gevoel geeft. Zo’n soort film is Barbie niet.
Net als het leven, barst de film van de boodschappen en rode lijntjes. Er is geen naadloos eindproduct. En nee, aan het eind van de film kwam ik niet met een fijn gevoel de bioscoop uit.
Door al die verhaallijntjes was het een flinke klus om alle indrukken te ontwarren. De gemeenste trap tegen mijn scheenbeen was de schaamteloze uitspraak dat het niet geeft als een moeder carrièregewijs stil is blijven staan, “omdat je dochter dan achterom kan kijken en zien hoever ze is gekomen”.
Pardon?
Als moeder van drie schoolgaande tieners heb ik mijn halve werkende leven (hopelijk) nog voor me. Ik heb eíndelijk mijn handen vrij om meters te maken. Dus stilstaan is wel het laatste waar ik op zit te wachten! Maar het verontrust me als ik zie hoeveel intelligente, hoogopgeleide vrouwen van mijn leeftijd zoekend thuis zitten of baanhoppen zonder hun kwaliteiten volledig in dienst te kunnen stellen van onze samenleving. En ik ben er nog niet uit of ik daar iets mee moet. Maar gezegd mag het in ieder geval wel eens. Bij deze dus.
Toen ik mijn zere scheenbeen genoeg had gekoesterd, boog ik me over de andere rode draden. Ik besprak de film met mijn tieners, vriendinnen, collega’s, mijn moeder, mijn man. Het gaf me mooie nieuwe inzichten over mijn leven tot dusver. Chapeau voor de filmmaakster. Want welke film doet dat?
Maar eind goed is niet al goed. Er ontbrak iets aan de film. Iets wat de film een vervelende nasmaak gaf, zoals ook Barbie zelf dat zo goed kan.
En nee, wat je in de Barbiefilm ziet, ís niet all there is! Barbie klopt niet. De film zet je op het verkeerde been. Je slaat verkeerde paden in. Want er ontbreekt iets. En wat er ontbreekt is AARDIG zijn. Het is volledig afwezig. Maar het is het antwoord op vele zogenaamde problemen die er in de film aan de orde komen. Zoals het dat ook in het echte leven is. Je zou bijna collectief vergeten hoe belangrijk het is om aardige dingen te doen en de aardige keuze te maken. Dat het fijn voelt. Dat het voldoening geeft. Houvast. Dat aardig problemen oplost. Dat het mensen gelukkig maakt. Jezelf in de eerste plaats.
Ik kan nog vele alinea’s vullen met uitleg over wat ik precies bedoel. Maar gelukkig hoeft dat niet. Ik keek zojuist een film die precies uit de doeken doet wat het leven wél de moeite waard maakt. De rode draadjes in deze film kloppen allemaal. Sluiten naadloos op elkaar aan. En Julia Roberts is natuurlijk sowieso altijd een goed idee.
Dus heb je de film Barbie gezien? Kijk dan ook nog even Wonder (2017, nu te zien bij de kinderfilms op Prime)
De film is het negatief van Barbie. Neem de boodschap ter harte nemen en leef ernaar. Je hebt áltijd de keuze om aardig te zijn.
p.s. Vind je dat ingewikkeld? Dan is het misschien verstandig om te beginnen met oprecht aardig zijn tegen je zelf.