Mijn grootste angst als opgroeiende tiener was saai zijn. Als ik mag kiezen, ben ik het liefste thuis. Op de bank met een goed boek, kaarsjes aan. En ik ben ook nog eens vreselijk braaf. Dat is natuurlijk niet wie je als tiener wil zijn. Dus in mijn puberteit verfde ik mijn haar, ging stiekem roken, dronk graag alcohol. Verder ging het nooit, want ja, je bent nu eenmaal wie je bent. En later ontdekte ik dat ik eigenlijk zo saai nog niet ben. Omdat ik altijd mijn eigen morele kompas volg. En omdat ik van chaos hou. Als ik onrecht bespeur of denk dat ik iets moet doen voor een ander, dan laat ik de stofzuiger staan en pak ik de boodschappen niet uit. En het resulterende altijd wat rommelige huis was in mijn hart direct gekoppeld aan zelfstandig en origineel zijn. Vooral Niet Braaf. Niet Saai. Ik hield ervan.

Mijn man nam het voor lief en mijn kinderen gedijden prima in de chaos. Maar een opgeruimd huis is wel een stuk makkelijker bij te houden dan een gezellig ontplofte variant. Toen we er een harig hondje bijkregen en de kinderen slierten kritische tieners mee naar huis begonnen te nemen, gaf mijn gebrek aan routine steeds vaker frustratie. Dus kocht ik twee jaar geleden een Gouden Gewoonte Journal.

Doel was mijn huishouden beter op de rit te krijgen. En dat is best goed gelukt. Ik heb wat meer houvast omdat ik nu een lijstje met vaste dingen in mijn hoofd heb die ik op mijn vrije dagen in ieder geval wil doen (de toiletten, de planten). En ik maakte een schuifbordje om me te helpen herinneren aan die tijdrovende dingen die ik liever niet doe, maar die meteen gedoe geven als het te weinig gebeurt (zoals de was, op de een of andere manier word ik veel blijer van het verplaatsen van zo’n schuifje dan van het vouwen van die stapel schone handdoeken).

Door de Gouden Gewoonte Journal ben ik gezonder gaan leven. Ik dronk al weinig, maar ben nu helemaal gestopt met alcohol en dat is praktisch en fijn. Ik ga vroeger naar bed, geniet van bewegen en eet meer fruit. Maar mijn Gouden Gewoonte Dagboek bracht me meer. Het helpt je namelijk niet alleen nieuwe gewoontes in te voeren en slechte gewoontes af te leren. Het helpt ook om tevreden te zijn met wat je hebt. Dat komt door een dagelijks terugkerend lijstje vragen. Voor mij bleek dit het allerbelangrijkste onderdeel:

Bij de vraag over dankbaarheid vulde ik steevast dingen in die niet verkeerd waren gegaan omdat ik iets goed had gedaan. En als ik dan moest invullen waar ik me voldaan over voelde, was mijn kruit al verschoten. Ik ontdekte dat ik helemaal niet wist waar ik dankbaar voor kon zijn. Dat heb ik de afgelopen twee jaar geleerd. Ik leerde mijn dankbaarheid voor mooi weer kennen, voor prachtige natuur en ik ontdekte dat ik weliswaar graag alleen ben, maar dat mijn dankbaarheid toch erg vaak blijkt te draaien om mensen. De onverwachte ontmoeting met een markant persoon. Prettig samenwerken. Mijn kinderen als ze een dag gelukkig zijn. Sartre zegt ‘L’enfer c’est les autres’ en dat vond ik altijd prachtig en herkenbaar. Maar door de Gouden Gewoontes Journal ontdekte ik dat andere mensen de hel meestal helemaal niet zijn, ze maken het leven juist net een beetje mooier.

En toen vond ik deze zomer via Facebook een boek over geluk. Ik las dat het negatieve van nature beter in ons geheugen blijft hangen. Dat schijnt een biologische oorzaak te hebben, iets met overleven in de oertijd. En het is dus normaal dat je aanslaat op angst, op gebrek, op afwijzing. Je moet zelf iets extra’s doen om het leven positief te zien. Het is niet eens heel moeilijk, maar je moet het wel weten: als je iets moois of prettigs meemaakt, moet je het 10 tot 12 seconden bewust ervaren en opslaan in je geheugen.

Dus wandel je met de hond door adembenemend mooie, zonovergoten weilanden, dan kun je ‘mooi’ denken. En dat is stap 1. Je bent dankbaar voor iets positiefs. Maar die gedachte en dat gevoel is ook net zo snel weer verdwenen als het in je opkwam. Pas als je even stil gaat staan, om je heen kijkt, luistert naar de geluiden, ervaart wat je lichaam op dat moment voelt en indrinkt wat je ogen zien, dan sla je het in je geheugen op. Doe dat! Want daarna kun je dat geluksmoment net zo makkelijk oproepen als negatieve gebeurtenissen die zich vanzelf in je geheugen griffen. En hoe vaker je geluk opslaat, hoe makkelijker het wordt. Zo blijft er steeds minder plek over in je hoofd en je hart voor het negatieve.

Toen ik de technieken uit Geheugen voor Geluk van Rick Hanson eenmaal ging toepassen, werkte het meteen. De afgelopen weken is mijn leven met grote sprongen gelukkiger geworden. Ik ben een ander mens en mensen die ik ontmoet gedragen zich anders tegen mij. Ik leg andere prioriteiten, doe andere dingen.

Natuurlijk probeerde ik mijn ontdekking meteen te delen met andere mensen. Maar dat lukt niet goed. En ik denk dat ik weet waarom. De technieken om geluk te onthouden werkten bij mij vooral zo onmiddellijk omdat ik al twee jaar oefen op dankbaar zijn. Daar begint het allemaal mee. Pas als je beseft dat je dankbaar bent, kun je het opslaan als geluksgevoel. En laten we eerlijk zijn: wie voelt zich tegenwoordig nog dankbaar? Ik weet dat ik zelf veel te druk was met bang zijn, met wat ik niet had, met wat er beter moest. En jij?

Ik ben dol op verhalen. Maar geef mij dan maar liever wel iets met een goede afloop. Of het nu een film is of een boek. Want dat het leven vol verdriet zit, dat weet ik allang. Je hoort en ziet het aan de lopende band om je heen. En dat vind ik erg. Altijd. Daarom zoek ik ontspanning in iets vrolijks, romantisch, met misschien een heel klein beetje spanning of verdriet in de loop van het verhaal, maar vooral graag zonder tragisch einde, dank u wel.

Dus toen mijn man besloot My Girl te kijken met de kinderen, maakte ik me als de wiedeweerga uit de voeten. Ik had de film nog nooit gezien (zie boven) want wist wel dat ‘ie niet goed afliep. Ik wachtte huiverend tot de film zijn onheilspellende loop had gelopen en mijn ontroostbare kinderen zich over me uit zouden storten. En ja, dat moment kwam heus. Maar ze deden dat elk op hun eigen manier. En al met al was het ook weer niet super dramatisch. Ze kwamen even uithuilen, maar tot mijn verbazing waren ze vooral nogal vol van de prachtige film. Het was zowaar een mooie ervaring. Chapeau voor de echtgenoot :).

De film wil ik echt nog steeds niet kijken, maar vandaag heb ik zelf per ongeluk ook ondervonden hoe mooi en ontspannend en verrijkend iets treurigs kan zijn. De middag begon geweldig met de ontdekking van de prachtige Hoornder Vermaning. Ik kan er niet over uit dat ik hier nog nooit was geweest?! Maar o, o, wat stond me daar te wachten.

In dit idyllisch verstopte schuilkerkje uit 1660 bracht het gelegenheidstrio (?) Sprank vanmiddag moderne jazz. Met Sylvia Maessen op contrabas, Suzan Veneman op trompet en Hans van der Maas op accordeon. Ik hou al een jaar of drie van klassieke jazz, maar ben niet zo modern, dus ik wist niet echt wat ik ervan moest verwachten.

Het trio begon met een paar mooie composities van Sylvia Maessen. Die heetten huh 1 t/m huh 7 en dat was leuk, want er zaten ook echt huh? momentjes in. Toen mengde het trio er hier en daar een sfeertje van Hans van der Maas door. Hij noemde het sf’tjes (blaas het je mond uit). Alom gelach, maar de sf 1 ging me meteen door merg en been. Hij componeerde deze muziek toen hij op een februaridag kleine zwanen hoorde zingen, ieder met een eigen stem, als een gesprek. Ik verwachtte iets sierlijks, melodieus. Zoals zwanen eruit zien. Maar terwijl zijn accordeon een verrassende dialoog van doordringende, desolate kreten weefde met de trompet, zag ik geen mooie zwanen, maar het barre, verlaten winterlandschap op Texel voor me. Ik ging op in de muziek en mijn herinneringen aan voorbije winters. En ik denk dat ik het eiland in de winter nooit meer met dezelfde ogen zal bekijken. Ik zal me vast niet meer gauw naar mijn warme gezellige huisje spoeden, maar juist met hart en ziel van de verlatenheid genieten. Hoe bijzonder is dat?

Ook de teneur van sf 2 was niet vrolijk, maar de compositie paste perfect bij het schilderij van een kwelderlandschap dat we al langere tijd van Kunsthal 45 lenen. Bij sf 4 kon ik mijn voeten bijna niet stilhouden, dat was een prachtige, sprankelende vrolijke. Maar een van de latere sf’tjes was precies de zee. Eb en vloed. In mijn oren treurig, diep, maar! Maar! het was NIET akelig. Het was juist prachtig. Ook de vier elementen van Suzan Veneman waren niet vrolijk, niet romantisch, en toch genoot ik. Toen we na een uur weer buiten stonden was ik moe maar gelukkig. En ik geloof zowaar werkelijk dat verdriet vanaf nu net iets minder naar voor me is.