Laatst belandde ik via een schandaal in het Noorse koningshuis bij een foto van een gezellig samenzijn van ons Koninklijke Echtpaar met koningin Margrethe van Denemarken. De Koninklijke Hoogheden waren behangen met medailles en juwelen, en toen ik die zo eens zat te bekijken viel mijn oog op een schattig olifantje dat onderaan de sjerp van onze koning bungelde. Zelf heb ik niet zoveel met olifanten. Maar ik hou wel van de spreekwoorden en gezegden met olifanten en deze week zijn die ook erg van toepassing op ons gezin.
Het was me namelijk nogal een rollercoaster thuis. Terwijl ik vorige zaterdag vrolijk blogde over onze leuke lieve beagle Sam die in de wereld soms vijanden ontwaart die er helemaal niet zijn, ontpopte ons andere hondje zich ineens tot een ware wolf in schaapskleren. Of ineens… Eerlijk gezegd heb ik nogal om de olifant in de kamer heen geschreven. Want Sam mag dan zeer ongepast blaffen naar andere honden, onze mooie knuffelbare Wendy is een ander verhaal.
De afgelopen maanden is ze de honden in ons huis aan gaan vallen. Het begon met een plotse aanval op het hondje dat af en toe bij ons logeert. Dat was nog makkelijk te beëindigen, maar in november waren er twee incidenten met Sam als er eten op de grond viel. Wendy ging in de aanval en beet Sam tot bloedens toe. De tweede keer dat ik ingreep, kreeg ik ook een knauw. Dat was weliswaar niet op mij gericht, maar natuurlijk foute boel. Deze week ontsnapte Wendy op straat en viel Sams ‘aartsvijand nummer 2’ aan en twee dagen later besprong ze Sam zonder aanwijsbare reden. Geen bloed, wel de druppel. Dus dat dierenartsbezoek van mij, afgelopen maandag, ging niet over Sam maar over de agressie van Wendy.
Ik kreeg een fijn, verhelderend adviesgesprek. Wendy werd onderzocht en gezond (wel wat te dik) bevonden. Ik kocht een andere halsband voor haar en begon aan het boek Door de ogen van de hond. We probeerden voorzichtig wat meer afstand van Wendy te nemen en een wat duidelijkere hiërarchie in het gezin tot stand te brengen. Maar de situatie escaleerde meteen. Dinsdag zes aanvallen op Sam, die dan inmiddels net zo fel terugvecht. Twee op woensdagochtend. De laatste keer moest ik mezelf letterlijk tussen de honden in plaatsen en kreeg flinke beten in mijn rechterkuit en linkerknie te pakken.
Zo kon het natuurlijk niet. Al was het alleen maar om die stomme roze olifant in mijn hoofd. Zodra Sam en Wendy samen waren, dacht ik: gaat dat wel goed? Ik wist dat ik dat niet moest doen. Dat ze het merken als ik verstrak en dat we juist daardoor al voorsorteerden op escalatie. Maar ja, denk dan maar eens niet aan zo’n roze olifant! Dus we hielden de hondjes apart en ik vroeg Cindy, onze Texelse Ridder op het witte paard, om hulp. Zij heeft Wendy nu een paar weken onder haar hoede genomen. Ze gaat kijken hoe ze zich bij Dierverzorging Texel gedraagt. En of ze met de juiste training (voor het hondje en voor ons) weer terug kan in ons gezin of toch herplaatst moet worden.
Ons gezin in tranen, het gemis is enorm. Want Wendy is de knuffelhond. Die met haar enorme lijf zo graag op je schoot ligt. Altijd komt kijken wat je aan het doen bent. Steeds voor je voeten loopt, in de weg ligt. Volgens Jos Oosting is dat deel van het probleem, maar het maakt het nu ook heel erg leeg zonder haar. En terwijl we praten over Wendy’s agressie en hoe we haar missen, merk ik hoe ik om de hete brei heen draai. Want het probleem gaat zoveel dieper. Naast die roze olifant in mijn hoofd, de angst voor agressie tussen de hondjes, staat er een joekel van een roze olifant in mijn kamer. We hebben een veel groter probleem dan Wendy’s gedrag. Laten we eerlijk zijn: ik kan het helemaal niet aan, dit huishouden met twee honden. We hadden nooit een tweede hondje moeten nemen. Het was mijn idee en het was een gigantische vergissing.
Onze lieve, schattige Wendy was vanaf dag 1 ingewikkeld. Ze kwam een week te vroeg. Dat kon eigenlijk al niet, was vreselijk ongelegen. Haar komst resulteerde twee weken later in een pijnlijke situatie met mijn lieve schoonmoeder en haar hond. De aanvangsproblemen werden gevolgd door talloze uitdagingen, met als grote dieptepunten Sams gebroken pootje (omdat wij over Wendy struikelden, die eindeloos in de weg loopt) en Tims gebroken hand, toen Wendy hem in de wielen liep. Onze eigen schuld, want we hadden veel te weinig met haar geoefend aan de fiets. Er was gewoon Nooit Genoeg Tijd.
De puppycursus was al bijna niet in te plannen. En we zagen wel dat wij met Wendy meer training nodig hadden, maar we konden het niet dragen. Ik geen tijd, Tim niet fit: we wisten dat het moest, we stopten er toch mee. En ik zeg ‘onze eigen schuld’ maar feitelijk is het niet ‘onze’ schuld, maar echt de mijne. Ik was het die een tweede hond wilde. Ik dacht dat het Sam beter in het gareel zou krijgen (wat niet werkte). En ik wilde de kinderen meer naar buiten en in beweging krijgen. Maar de tien rondjehondjes geven dagelijks frictie in het gezin. Wendy kost mij eindeloos veel tijd die ik niet heb. Het is voor mij altijd al een uitdaging om huis en tuin op orde te houden, maar sinds Wendy’s komst loopt het soms echt gierend uit de klauwen. En nu ze ouder wordt, verbetert de situatie niet, het wordt erger.
We missen Wendy enorm. We willen haar allemaal terug. En zij verdient het ook, om gelukkig oud te worden in het gezin waar ze opgroeide. Maar is ze onze olifant in de porseleinkast, of is ze eigenlijk de ongewenste aap?
Olifanten? Heel Stom.