Troosteloos en verlaten
Ik ben dol op verhalen. Maar geef mij dan maar liever wel iets met een goede afloop. Of het nu een film is of een boek. Want dat het leven vol verdriet zit, dat weet ik allang. Je hoort en ziet het aan de lopende band om je heen. En dat vind ik erg. Altijd. Daarom zoek ik ontspanning in iets vrolijks, romantisch, met misschien een heel klein beetje spanning of verdriet in de loop van het verhaal, maar vooral graag zonder tragisch einde, dank u wel.
Dus toen mijn man besloot My Girl te kijken met de kinderen, maakte ik me als de wiedeweerga uit de voeten. Ik had de film nog nooit gezien (zie boven) want wist wel dat ‘ie niet goed afliep. Ik wachtte huiverend tot de film zijn onheilspellende loop had gelopen en mijn ontroostbare kinderen zich over me uit zouden storten. En ja, dat moment kwam heus. Maar ze deden dat elk op hun eigen manier. En al met al was het ook weer niet super dramatisch. Ze kwamen even uithuilen, maar tot mijn verbazing waren ze vooral nogal vol van de prachtige film. Het was zowaar een mooie ervaring. Chapeau voor de echtgenoot :).
De film wil ik echt nog steeds niet kijken, maar vandaag heb ik zelf per ongeluk ook ondervonden hoe mooi en ontspannend en verrijkend iets treurigs kan zijn. De middag begon geweldig met de ontdekking van de prachtige Hoornder Vermaning. Ik kan er niet over uit dat ik hier nog nooit was geweest?! Maar o, o, wat stond me daar te wachten.
In dit idyllisch verstopte schuilkerkje uit 1660 bracht het gelegenheidstrio (?) Sprank vanmiddag moderne jazz. Met Sylvia Maessen op contrabas, Suzan Veneman op trompet en Hans van der Maas op accordeon. Ik hou al een jaar of drie van klassieke jazz, maar ben niet zo modern, dus ik wist niet echt wat ik ervan moest verwachten. En dat is natuurlijk sowieso al een goed begin.
Het trio begon met een paar mooie composities van Sylvia Maessen. Die heetten huh 1 t/m huh 7 en dat was leuk, want er zaten ook echt huh? momentjes in. Toen mengde het trio er hier en daar een sfeertje van Hans van der Maas door. Hij noemde het sf’tjes. Alom gelach, maar de sf 1 ging me meteen door merg en been. Hij had verteld dat deze compositie gemaakt was nadat hij op een februaridag kleine zwanen had horen zingen op Texel, ieder met een eigen stem, als een gesprek. En terwijl zijn accordeon en de trompet een verrassende dialoog van doordringende, desolate kreten weefden, zag ik het barre, verlaten winterlandschap op Texel voor me. Ik ging op in de muziek en mijn herinneringen aan voorbije winters. En ik denk dat ik het eiland in de winter nooit meer met dezelfde ogen zal bekijken. Ik zal me vast niet meer gauw naar mijn warme gezellige huisje spoeden, maar juist met hart en ziel van de verlatenheid genieten. Hoe bijzonder is dat?
Ook de teneur van sf 2 was niet vrolijk, maar de compositie paste perfect bij het schilderij van een kwelderlandschap dat we al langere tijd van Kunsthal 45 lenen. Bij sf 4 kon ik mijn voeten bijna niet stilhouden, dat was een prachtige, sprankelende vrolijke. Maar een van de latere sf’tjes was precies de zee. Eb en vloed. In mijn oren treurig, diep, maar! Maar! het was NIET akelig. Het was juist prachtig. Ook de vier elementen van Suzan Veneman waren niet vrolijk, niet romantisch, en toch genoot ik. Toen we na een uur weer buiten stonden was ik moe maar gelukkig. En ik geloof zowaar werkelijk dat verdriet vanaf nu minder naar voor me is.
