Zaaien en oogsten
Mindfulness is zeg maar niet mijn ding. Ik zie heus wel dat het zen kan zijn om lang en aandachtig stil te staan bij wat je doet. En ik was er echt van onder de indruk hoe rustig en tevreden mijn logerende jeugdvriendin vorig jaar aan mijn keukentafel tomaten zat te snijden terwijl ik jachtig en gehaast, bijna vijandig mijn tomatenberg een kopje kleiner probeerde te maken. Ik kan me heel goed voorstellen dat zij makkelijker en dieper ontspant naarmate ze vaker zo rustig en sereen het avondeten bereidt.
Maar haar pad is het mijne niet. Ik probeer nu al anderhalf jaar haar rust in kleine huishoudelijke werkzaamheden te evenaren: het lukt me niet. Ik werk nu eenmaal liever met mijn hoofd dan met mijn handen. En ik kijk nu eenmaal altijd naar het grote plaatje. Deze zomer ontdekte ik gelukkig dat je ook in je gedachten heel goed ‘in het moment’ kunt zijn. Dat ging zo:
Lang geleden, toen mijn kinderen nog klein en schattig waren, zorgde ik een beetje voor de schooltuin. Op vrije dagen of in de avonduren trok ik zo nu en dan met een fietskar vol kinderen en tuingereedschap naar de vrijeschool. En terwijl de kinderen zich vermaakten op het plein trok ik onkruid uit. Ik gaf bomen wat extra water bij grote droogte (best een gedoe, omdat ik altijd ruzie had met het buitenkraantje, dus dat water dan in mijn kar meenam van huis). En ik plantte hier en daar mooi bloeiende, vaste planten. Altijd gedoe en best zwaar werk, maar ik werd er wel blij van om zo mijn steentje bij te kunnen dragen.
Op een zomer zaaide ik stokrozen onder de ramen van de hogere klassen. Ik verheugde me erop hoe de prachtige bloemen voor het raam omhoog zouden groeien en vond het jammer dat dat nog twee jaar zou duren, want stokrozen bloeien het eerste jaar nog niet. En terwijl ik daar zo stond, zag ik ineens voor me hoe ook een vrijeschoolleraar de hele tijd ‘zaadjes’ in de klas uitstrooit. Met al die manieren om te leren die worden aangeboden. Al die verschillende vaardigheden. De kennis, de verhalen. Alles wat een vrijschooljuf of -meester de kinderen aanbiedt om mee te nemen in het leven. Daarvan zie je ook pas veel later wat wortel heeft geschoten, bij wie het tot bloei komt.
Het was een bijzonder moment, dat zich in mijn hart grifte. Ik zie me daar nog staan zaaien op die zonnige zomerdag. En ik denk er regelmatig aan terug. Niet altijd met vreugde, want mijn geduld werd wel heel erg op de proef gesteld. De gezaaide stokrozen werden keurig eenjarige plantjes, maar groeiden dat stadium nooit voorbij. Elk jaar gaf ik ze extra aandacht, zaaide nieuwe zaadjes, goot wat extra water uit. Maar het was gewoon niet zonnig genoeg op de plek waar ik ze zo graag had willen hebben. De planten groeiden wel, maar bloei zat er niet in. Geen mooie rozen voor de kinderen, al mijn moeite leek voor niets!
Mijn kinderen veranderden van school, de vrijeschool verhuisde zelf ook en deze zomer werd het oude schoolgebouw gesloopt. Op Facebook zag ik dat je planten uit de tuin mocht meenemen voor de werkzaamheden zouden beginnen. En toen ik ging kijken, stonden mijn ‘eenjarige’ plantjes er nog steeds! Ik nam de dapperste volharders mee naar huis. Ik plantte ze bij mijn voordeur, vol op het zuiden. En ja hoor, daar begonnen ze te groeien en te bloeien dat het een lieve lust was!
Elke keer dat ik mijn voordeur binnen ga, geniet ik nu van de prachtige bloemen. Ons huis zag er nog nooit zo feestelijk uit. En als ik mijn stokrozen zie, dan zijn het niet alleen maar rozen. Ik voel ook het plezier waarmee ik iets moois voor de kinderen wilden plannen. De teleurstelling toen er maar geen prachtige bloemen voor het klasraam groeiden. De des te diepere vreugde dat het nu toch nog goedkomt. En ik verheug me op de zaadjes die ik straks kan oogsten. Omdat ik ze dan weer uit kan zaaien (ja, nu natuurlijk alleen maar op zonnige plekken). Ik kijk uit naar de nieuwe rozen die er zullen bloeien en misschien zelfs wat kinderharten opvrolijken met hun prachtige kleuren.
En zo verbinden de stokrozen van vandaag mijn heden, verleden en toekomst met elkaar. In het hier en nu geniet ik van het grotere plaatje. Hoeveel fijner dan mindful is dat 😀
